آداب کتاب خواری

متن مکتوب قبل از هر چیز دیگری، برای خود نویسنده آن کلمات یک کشف و اتفاق است. نوشتن به ذهن نظم می‌دهد. مطالبی که به شیوه گفتاری بیان می‌شوند، انرژی و اهمیت خود را فقط از استدلال پشت کلمات نمی‌گیرند... ولی همان کلمات را اگر از روی کاغذ بیاوریم، وضع فرق می‌کند. دیگر خبری از عوامل بیرونی نیست. کلمه، خودش است و خودش. متن باید به تنهایی گویا و رسا باشد. برای همین است که نوشته مکتوب، منطقی‌تر از آب در می‌آید. فرصت نوشتن به خود نویسنده این امکان را می‌دهد تا بهتر فکر کند؛ از صحت چیزی که می‌گوید و می‌خواهد، مطمئن شود یا برعکس، ایرادهای فکرش را بفهمد و برایشان راه حلی سراغ کند. از آن طرف خواننده هم به وقت خواندن با خود استدلالِ محض مواجه است، فارغ از گوینده‌اش و حسی که نسبت به او دارد.

پ.ن: از معدود کتاب هایی که انتخاب متنش خیلی سخت بود، از بس تیکه های خوب برای انتخاب داشت.

پ.ن۲: کلا نوشتن رو دوست دارم، خیلی زیاد. ارتباط نوشتاری رو هم. یکی از دلایلش این یه تیکه ی کتاب هست.

پ.ن۳: یه جایی از کتاب درباره ی کیهان بچه ها میگه، و من یاد خاطرات کودکیم افتادم... خیلی حس مشترک با این کتاب داشتم.

* «کیهان بچه ها بود که خشت اول را گذاشت و برای اولین بار مزه ی داستان خواندن را به ما نشان داد». مزه ای که هنوز هم زیر زبان نسل من مانده و حتی آوردن اسم «کیهان بچه ها» دهان ها را شیرین می‌کند. * 

آخی...

#آداب_کتاب_خواری

#احسان_رضایی

#انتشارات_جام_جم

#معرفی_کتاب

#کتاب

۰۰۰۲/۰۶/۲۶

راهی به سوی نور