نقطه ی ماشه ای

صبح وقتی برای سحر بیدار شدم، گردنم درد می کرد، یه درد معمولی

اما چون چند روز قبل سابقه ی تشدیدش و تبدیلش به یه سر درد وحشتناک رو داشتم ترسیدم، شروع به ماساژ دادن تریگر پوینت ها و کمپرس سرد و خوردن پرگابالین و استامینوفن کردم و راستش رو بگم توی دلم هم شروع کردم به غر زدن، که چرا باید هرروز هر روز سر درد داشته باشم، چرا خدایا بهم رحم نمی کنی و...

.

.

.

.

.

توی استیشن نشسته بودم که یهو با فریاد یکی از مریض هام با عجله سمت اتاقش رفتم، طفلک بیماری برگر داره و پا دردش بسیار شدید شده بود.

قبلا چندتا از انگشتان پاهاش آمپوته شده و امروز می‌ره برای عمل بقیه ی زخم هاش و احتمالا قطع مچ پاش.

بهش یه مسکن قوی دادم...

مرد گنده چه ناله ای می کرد از درد. براش حمد شفا خوندم، یکم حرف زدم که تمرکزش از رو دردش خارج بشه.

اما 

درد خودم یادم رفت

زبونم کوتاه شد

خدایا شرمنده 

ببخشید مزاحم شدم

خیلی ها قبل من تو اولویتن

من ظرفیتم کمه

واگرنه که در برابر امتحانات این مرد،  سردرد من شوخیه بیشتر 

#الحمدالله

۰۰۰۳/۰۱/۲۰

راهی به سوی نور